ماکارونی کیلویی که رومی ها دستور پخت آن را تغییر دادند!

کشف تکامل ماکارونی کیلویی آسان نیست، اما به نظر می رسد که در حالی که رومی ها و اتروسک ها قبل از آنها برای قرن ها ماکارونی تازه درست می کردند، اعراب، ایرانی ها و بربرهای عشایری شرق به ماکارونی خشک تکیه می کردند.

در قرن دوازدهم، آینده پژوهان ایتالیایی، با هدف اصلاح عادات غذایی ایتالیایی، سعی کردند استدلال کنند که استفاده مداوم از ماکارونی خشک شواهدی است که ایتالیایی ها نتوانسته اند تأثیرات وحشیانه گذشته را کنار بگذارند.

یکی از داکویو ساراسینو، که در مانیفست انقلابی مارینتی در سال 1932 در مورد غذا، “La Cucina Futuristica” نقل شده است، نوشت که تئودوریک از راونا، که از 493 تا 526 سلطنت کرد، از طریق تماس خود با بربرها، ماکارونو را آموخت. او دستور پخت را به آشپزش روتوفو داد تا برای او درست شود.

خدمتکار قیچی که عاشق یکی از نگهبانان کاخ شد، راز سلطنتی را به او منتقل کرد و ماکارونو به زودی در بین مردم محبوبیت زیادی پیدا کرد. آنها آن را با پیاز و سیر و شلغم می جوشاندند و انگشتان و صورتشان را می لیسیدند.

در قرون وسطی کلمه کمی از غذاهای هنرمندانه وجود دارد. عادات غذایی عمومی در اروپا در آن زمان نسبتاً بد بود. تاریخ مکتوب می گوید که ابر سیاهی بر زمین فرود آمد: ترکیبی از وحشی گری بربرها و زهد مسیحی.

لذت و شادی انواع زمینی از بین رفت. یا انجام داد؟ بیشتر مردم مانند همیشه با کوزه‌ها زندگی می‌کردند و به شکار، ماهیگیری و علوفه مشغول بودند. اما ثروتمندان و افراد ممتاز، همانطور که همیشه می‌کردند، خوب غذا می‌خوردند. در محله‌های کلیسایی، شعله غذا هنوز سوسو می‌زد.

خواهران و برادران به پختن ماکارونی ادامه دادند و آن را بیشتر به عنوان یک ماده در خورش ها پختند. بدون شک از ماکارونی و دیگر لذت های زمینی بیشتر از انسان های قرون وسطایی که در جعبه اعتراف پذیرفته شده بودند لذت می بردند.

سیزده سال قبل از بازگشت مارکوپولو از چین، وصیت نامه ای به تاریخ 1279 که در آن یک باریسلا پینا د ماکارونی (“سبدی از ماکارونی”) به آرشیو شهر زادگاهش جنوا اعطا شد، ثبت شد. این اثر توسط شخصی پونزیو باستون، یک مرد نظامی و ملوان نوشته شده است.